Wat te schrijven over een circusvoorstelling waar iedereen die een leuke en interessante circus-experience wil hebben eigenlijk gewoon naar toe moet en dus niet te veel te willen verraden… De titel van dit programma -cascade- verwijst ongetwijfeld naar het onder kenners bekende jongleerpatroon, maar allicht ook naar één van de andere betekenissen: opeenvolging van gebeurtenissen – waarbij je niet moet denken dat het bij Cascade Move! om een lineaire reeks gaat: alles loopt dwars door elkaar heen.
De 24e editie van Cascade, getiteld Move!, staat in elk geval garant voor dynamiek in allerlei opzichten: niet alleen is er de te verwachten actie op de vloer, als toeschouwer word je ook steeds verrast door de vele wendingen in spel, trucs en in het toneelbeeld.
Gerrit Reus, al 24 jaar de man achter dit bijzondere kerstcircus, laat zien het experiment niet te schuwen. Net als in de voorgaande edities is Move! een mix van bestaande acts en de -in dit geval zelfs al bestaande en bekroonde- voorstelling Lebensraum van Jakop Albohm. De inbreng van (elementen van) deze voorstelling voegt aan Move! een wereld van subtiliteit toe die regelmatig voor een schaterlach zorgt maar vooral ook voor veel stil plezier, bewondering en verbazing. Albohm geeft uitgebreid blijk van zijn voorliefde voor illusionisme en slapstick, die een prachtige aanvulling én tegenhanger vormen voor de nummers die de circusartiesten aandragen. Sommige zijn van ouderwetse ambachtelijke signatuur en andere hebben duidelijk meer een inslag vanuit de circusopleidingen met een theatraal-inhoudelijke basis.
Smaakvolle kostuums en decor, schmink en kapsel, en niet in de laatste plaats de pokerfaces en de wat hoekige bewegingstaal van de drie spelers nemen de toeschouwer mee naar de tijd van de zwijgende film, waar de circusartiesten met hun veelal glimmende, kleurrijke kostuums naar binnen knallen als een suikerspin. Soms is dat de perfecte match zoals bij de act van Andrey Romanovski die als een stuk kleurig speelgoed afsteekt bij de gedekte kleuren van het toneelbeeld, maar prachtig past bij de rol van pop van Silke Hundertmark. De mooie diabolo- en vertical rope-nummers passen met hun eigen karakter op een natuurlijke manier.
Soms ook stoten Albohms wereld en die van het ingezette nummer elkaar af en doorbreken ze de sfeer, maar steeds pakken de beide Buster Keaton-achtige mannetjes en hun levende pop de draad weer op, meerdere malen ook met droog-hilarische acrobatische acts, goocheltrucs en mooi doorgespeelde verhaallijnen.
Zoals gezegd speelt het decor (inclusief de rekwisieten) wat betreft dynamiek een eigen rol in deze voorstelling: de ruimte waar het overgrote deel van de voorstelling zich afspeelt –voorzien van prachtige belichting door Harm Lubbers- heeft zoveel verrassingen voor de kijker dat het hetzelfde aandeel als een van de personages heeft.
Ook de live muziek van Martien de Kams orkest -deze keer niet op het toneel, maar in een orkestbak in de zaal- is een substantieel onderdeel van Move!: moeiteloos illustreren de muzikanten spel en sfeer met de geluiden zoals we die kennen van de zwijgende film, afgewisseld met bewerkingen van onder andere bij het grote publiek bekende liedjes, en dankzij de stukken uit Canto Ostinato een eerbetoon aan de onlangs overleden Simeon ten Holt.
Alle elementen afzonderlijk en tezamen bieden de toeschouwer een mooie avond (of middag) met volop de gelegenheid om van hoogstaande circustechniek te genieten en kennis te maken met de theatrale vernieuwingen in het circus.
Je wenst de beide makers, Reus en Albohm, een vervolg toe met dan wel iets meer tijd om het samensmelten van al die elementen -spelers, artiesten, vormgeving en spel- nog een stap verder te brengen.
Recensie door Eveline Alders.