Choreografe Pia Meuthen zet meer dan dans in voor het vocabulaire van haar voorstellingen. Eerder werkte ze al met acrobaten, die samen met haar dansers een bijzondere combinatie van de expressiemogelijkheden van het menselijk lichaam lieten zien. In ALPHA, THE NEW WILDERNESS zijn die verschillen in expressiemogelijkheden opnieuw aan de orde door de twee Chinese Pole artiesten die deel uitmaken van deze all male cast.
Bij binnenkomst zien we op de speelvloer een aantal tafeltjes die ook spreekgestoeltes zouden kunnen zijn. Er liggen rotsblokken van verschillende maten zoals die vaak in kantoortuinen te vinden zijn. Achterin hangt een raamwerkconstructie die je in eerste instantie als kantoorkunst inschat. Er klinken stemmen vanaf een band, er lijkt een conversatie gaande. Achterin staan mannen in het uniform van de kantoorbaan – van hoog tot laag – het pak, de stropdas, het overhemd en glimmende schoenen.
Dan wordt de conversatie deels verstaanbaar: ‘What’s going to happen next?’, klinkt het en er volgen meerdere teksten die refereren aan de financiële markt. ‘What do I do with my money?’, vang ik dan op en constateer dat we luisteren naar een reclametekst vol mooie beloftes over ‘the new world of investment’.
Wat volgt is één grote manifestatie van alpha-gedrag-in-pak – Meuthen heeft de titel van deze voorstelling bijzonder goed gekozen. De stuk voor stuk prachtige spelers -allemaal met baard om viriliteit te accentueren – tonen in extreme bewegingen de lichaamstaal van zakenlieden, managers, machthebbers. Associaties met natuurfilms over zich manifesterende gorilla’s dringen zich al snel op. Een scene later in de voorstelling waarbij de spelers met verlengde mouwen en armstukken lopend als apen terugkeren op het toneel brengt je regelrecht naar de openingsscènes van Space Odyssee. Meuthens mannen maken zich ook kenbaar aan de wereld en vooral ook zichzelf, maar dan op de mensenmanier: wat wordt ingezet als een grap, een spelletje of plagerij is een aankondiging van een conflict en kan uitlopen op een hoop narigheid, vernedering, uitstoting. En dan maar blijven lachen om het te ontkennen en eventueel om te draaien.
Dan snijdt als een mes door het chaotische, paniekerige gedrag en apengebrul van de mannen een heldere, donkere sopraan met nuchtere adviezen als ‘always keep your hands clean’. Een ingreep die alleen al puur door het contrast van de esthetiek van deze prachtige stem en de opgewonden, zweterige aanwezigheid van de spelers zijn effect niet mist.
Er ontstaat een bubbel van helderheid in het tumult, als een tekstballonnetje boven de voorstelling, die de mannen overigens niet lijken op te merken. Maar ook loopt er een rilling over je rug vanwege de inhoud van het advies. Alles draait om jezelf staande te houden, liefst hogerop in de groep te brengen en intussen wel je handen schoon te houden.
Opnieuw werkt het samenspel van circusartiesten en dansers: door het gebruik van de Chinese pole is het over iemand heenlopen, op de schouders van een ander jezelf verder helpen wel heel letterlijk zichtbaar te maken. Maar met name is ook hier het verschil in de expressiviteit van de acrobaten en dansers een geweldige instrument; beiden beschikken over een orkaan aan fysieke kracht, maar tegenover de vloeiende bewegingstaal van de dansers voegt die van de acrobaten een zeer boeiende rauwe toon toe.
Meuthen kleurt bovendien behalve met haar spelers, componisten en zangeres, ook met haar vormgevers, op heel veel manieren haar observaties in. Bij nader inzien kan het kantoorkunstobject ook aangeven dat we in een kooi kijken. De rotsblokken blijken gewichtsloze neppers, die de spelers rondzeulen, misschien een suggestie dat de last van hun bestaan niet zo zwaar is als de mannen denken? Of als ze doen voorkomen? Nemen ze zichzelf te serieus? Wat is echt, wat is nep?
Recensie door Eveline Alders.